Uroczystości pogrzebowe prof. dra hab. Stanisława Tabisza

Zawiadamiamy, że uroczystości pogrzebowe prof. dra hab. Stanisława Tabisza odbędą się 10 grudnia 2021 roku. Uroczystości odprowadzenia trumny do Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim (wejście od ul. Bpa J. Prandoty)

Stanisław Tabisz - wybitny artysta malarz, rektor ASP, dziekan, nauczyciel akademicki, autor licznych publikacji. To ogromna strata dla całej społeczności Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz środowiska artystycznego i naukowego Polski.

Artysta malarz, rysownik, grafik, scenograf, krytyk i teoretyk sztuki. Wspaniały pedagog i autorytet dla studentów, wychowawca wielu znakomitych artystów. Zawsze otwarty i życzliwy człowiek, tworzący warunki do rozwoju młodych talentów.

foto: Anna Szwaja

Profesor Tabisz był od 37 lat związany z krakowską ASP. Tu przeszedł przez wszystkie szczeble awansu zawodowego i w 2012 roku otrzymał tytuł profesora zwyczajnego. W kadencji 2012/2016 oraz 2016/2020 pełnił funkcję rektora, a w latach 2002-2005 oraz 2005-2008 był dziekanem Wydziału Grafiki.

Jego bogata twórczość artystyczna i naukowa była wysoko oceniana przez wiele gremiów. Był autorem kilkudziesięciu wystaw indywidualnych i współautorem wystaw tematycznych m.in. w Krakowie, Warszawie, Darmstadt. Był prezesem Związku Polskich Artystów Plastyków Okręgu Krakowskiego.

Został odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013), brązowym i srebrnym Medalem Zasłużony Kulturze - Gloria Artis (2013 i 2018) oraz medalem Komisji Edukacji Narodowej (2020).

Przy okazji wystawy pt. „Mała retrospektywa” pisał o swojej twórczości:

„Z perspektywy wielu lat zajmowania się rysunkiem i malarstwem, a także dydaktyką artystyczną, czasami bardzo intensywnym pisaniem o sztuce, nie znajduję nic innego i ważniejszego od koncentracji w pracowni (podobnej do zanurzania się w głębinach), koncentracji kontynuowanej jak najczęściej, z regularną konsekwencją, ale i z szerokim oddechem oraz bystrym okiem, rzucanym na odmienność, egzotyczność, inność, rozmaitość ludzi i świata – spoza naszego, bliskiego zasięgu. (…)

Sztuka zamienia zwykły i pospolity dramat nieuchronnego podążania ku śmierci w cudowny stan harmonii i zachwytu, ale przecież także kumuluje inne wrażenia i przeżycia, nawet te skrajnie negatywne i przygnębiające, obrzydliwe i tragiczne, przeciw wszelkim radościom, orzeźwiającej nadziei i wierze w życie wieczne. Stąd biorą się – także dla sztuki, wyrażanej poprzez szlachetną istotę człowieczeństwa – nieskończone możliwości oddziaływania, ujęte w trwałą formę, a czasami w dojmujące piękno poetyckiej magii, za którą stoi potrzeba spotkania się z drugim człowiekiem oraz tęsknota za absolutną prawdą i niemożliwym ocaleniem…”